Bir kupa insanın kalbini kaça bölebilir ki?

Kupa başlamadan birkaç gün önce ofise “buraya televizyon alalım” dedim. Şiddetle karşı çıkıldı. Niye anlamadım. Maçları yarım yamalak seyredebildim. O yüzden maçların hepsini izlememişin, ne favoriler vardı daha demeyin. Benim adım Hıdır, elimden gelen budur. (FIFA ev kirasını ödesin)

Kupadan önce gruplara bakarken ben kendi ölüm grubumu belirledim. Angola’nın olduğu gruptu. Dünya kupasının geleneği mazlumun yanında olmaktı. Angolayı favorim yaptım. Gruptan ikinci çıkarsa adak adadım horoz keseceğim diye. Angola çıkamazsa gruptan çıkanları tutacaktım. Bu da ahde vefa ilkesi gereğiydi.

Neyse oturup ilk maçlarını seyrettim. Portekizle tarihi hesaplaşma falan diye anons ediliyodu. Ben farklı yenilmesin diye dua ediyodum. Diğer tutuk 1.tur maçlarına göre en azından çaba vardı. Bir kulüpte oynamayan kalecileriyle aslında en takdir edilmesi gereken takımdılar herhalde. Ben dua etmeye devam ederken Portekiz’in golü patladı. “Adaletin bu mu dünya” diye isyan ederken yine de içten içe gol bekledim.

Maçta sanki yaşlı bir grup adamla 20’li yaşlarında gürbüz çocuklar karşı karşıyaymış gibi hissettim. Diğerleri teknik çalışa çalışa kıvraklaşmış, beslenme düzenlerine dikkat edilmiş, kırmızı yanaklı çocuklar, Angola ise sanki içsavaşın yükünü de omuzlarında taşıdığı için daha ağır, uzun paslarla gol arayan takım gibiydi. Halbuki kişisel olarak baktığında adamlar daha mı artistiktiler neydi? Sanki Angola’da 11 kişilik takımın antrenman yapması için yeterli büyüklükte saha yokmuş izlenimine kapıldım. Ne bileyim çok karışıktı işte ama Angolayı tutuyodum, arkasındaydım ve ha bre dua ediyodum. Bu kupa beni dindar yaptı. Maç bittiğinde “durdurun dünyayı, incek var” diye sayıklıyodum. Bu kupa beni arabesk te yapmış.(FIFA “Batsın Bu Dünya”yı FIFA Marşı ilan etsin)

Sonra Meksika maçı geldi. Hadi 2 rekat namaz başla gene duaya. Dayan oğlum, koş oğlum, düşür oğlum şeklinde Veliefendideymiş gibi seyrettim maçı. Dualarım işe yaramıştı. Allahım; birden yerimde zıp zıp zıpladığımı fark ettim. Neyse olay son maça kilitlenmişti. İran yatıversin diye birden şikeci iğrenç taraftar ruhum her yeri kapladı, evde hareket edilemez duruma geldi.

Herkes dalga geçiyodu benle. Ama taktiğim sökmüştü. Son maçta da dua edecek, maçı 2’li koltuktan seyredecek, geri kalan tüm batılları da yerine getirecektim. Sonra şimdi bile hatırlamadığım dandikten bir şey oldu, eve gelemedim ve maçı da izleyemedim. Eve gelir gelmez Trt 1 teletekse bastım ve korktuğum başıma geldi. Angola’m elenmişti. Ben maçı izlemeyip, dua etmemiştim. Şimdi paşa paşa Portekizle Meksikayı tutacaktım.

Ama o sırada nasılsa denk getirip, ilk defa Arjantini izleyebilmiştim. Maç 6-0 bitti ve adamlar gerçekten çok heyecan vericiydi. Başladım mı Arjantin’i de desteklemeye.

Arjantin çıktı 2.tura. Sahada Messi kuzen falan yoktu, yoksa ben bir şeyler mi kaçırmıştım. Noluyor dedim kendi kendime. Sonra baktım oyun tutuk hade len dedim. Zaten skorda öyle dedi. Uzatmalarda öldüm öldüm dirildim.

Ertesi gece döndük tabi diğer favori Portekiz’e. Ronaldo tekmeyi yiyince birden müzik yeteneğim ortaya çıktı. Kıydılar Ronaldoma kıydılar… Oynamaya devam edince aa iyi o kadar sert yememiş galiba derken gözünün yaşıyla sahayı terk edince ben de kuzenime üzülüyormuş gibi üzüldüm. Sonra da başladım Hollandalılara ah etmeye-her ahımın terbiyeli olup olmadığını hatırlamıyorum- Sonra jantim Figo dirsek yiyince Allah diye nida verdiğimi hatırlıyorum. Sonra da başladım Scolariyi iyi kelimelerle anmaya. Önüne bak bağırma, kırmızıya koşuyorlar derken, yedi Deco kırmızıyı, oyun da koptu zaten.

Bir taraftan da kupa başından beri tek başına Zidane vardı. Dikkat edin lütfen. Fransa değil, Zidane. Aramızda eskiden beri süregelen gönül birlikteliği vardı. Bir de şimdi futbol otoritesi mazlumu olmuştu. Zidane’ı tutmamak olmazdı. Kanımda Zidane dolaşıyordu. İspanya maçından önce malum kanalımızdaki malum futbol katil-otoritesi gürbüz yorumcu Zidane için konuşunca bende de ipler koptu. Zidane’ın ortasıyla golü bizimkinin ağzına tıkaç oldu.(FIFA Zidane’ı takım statüsünde kabul etsin)

Bende gönül geniş anlayacağınız. Arjantin, Portekiz, Zidane.

Arjantin gitti. Portekiz Zidane’a karşı. Şu anda napacağımı bilmiyorum. Hayati bir karar aşamasında olduğumu hissediyorum. Neyse sonuç ne olursa olsun, şikeci İtalyanlar ve soğuk Alman futboluna kalmadım ya.