Dostluk 0-1 İtfaiye

Uçaktan indiğim an karşıma çıkan çöl sıcağı başlarda beni maçın havasına sokamasa da sonrasında gazeteci edasıyla siz Fasulyeden okurları için maçtan notlar almaya başladım. Maçın önemi malum sol vurgusu ve işçi kardeşliği olduğundan sahadaki futbolla alakalı bir şey demeye gerek yok; zira sahada futbol yoktu. Peki neler vardı bu atmosfer içinde gelin beraber kurcalayalım.

Şimşekler tribününün önündeki ortasında Che figürü bulunan “Hasta Siempre” haricinde tribünde “Halkın Takımıyız”, “Yürekteki Emanet Senden İbaret”, “Haykır Acını Dön Mazine”, “Soylu Kavgam”, “Asi ve Mavi”, “Bize Dünümüzü Getirin Size Geleceğimizi Verelim” ve bence en yaratıcısı olan “Raydan Çıktık” pankartları vardı. Birkaç İtalyanca pankart da gözüme ilişti, ama okuyup yorumlama şerefine nail olamadım. Genel görünümüyle statta devamlı bağırmaya çalışan ve zıplayan bir Şimşekler tribünü, yanında onlara akustiğiyle destek veren bir kapalı ve karşılıklılarda büyük hevesle bağıran bir maraton tribünü mevcut. Stadın çoğu doluydu ki normal maçlarda da üç aşağı beş yukarı 10 bin kişiye oynuyorlarmış.

Havanın gavur kukusu olmasından dolayı yer yer sekteye uğradı tezahüratlar. İlk yarıda bizim için sürpriz bir anda çat diye meşalelerin patlaması ve hep bir ağızdan Çav Bella’nın söylenmesi gerçekten yaşanılası bir duygu. İnsan kendi tribününde de görmek ister böyle dakikaları. Bizim “Ayağa kalkmayan cimbomlu olsun.” tarzı gaza getirici sloganlara Adanademirsporlular Mersin’i yerleştiriyor, hatta “Alayı çapulcu, gelen giden vurdu, pek muhterem, Mersinidmanyurdu.” gibi bir besteleri de var. Bir süre sonra bu besteler yerlerini Fener tribünlerinin sözleriyle “Horto Magiko”ya, yine Fener orijinli “Hayat çok güzel, kızlar çok güzel, Adanademir herşeyden güzel”e ve kapalıyla karşılıklı mehtere bıraktı. Yer yer patlayan “ForzaLivorno” tezahüratını es geçmeden olmaz tabi. Forza forza forza Livornoo.

Normal bir tribün değerlendirmesinin dışına çıkarsak, karşı açık tribünde el çırpan bir grup vardı bilmiyorum acaba Livornolular mıydı? En akılda kalıcı dakikalar, itfaiyenin seyircinin inatçı tavrıyla bütün atletizm pistini defalarca dolaşarak seyircileri sulamasıydı. Olmaz böyle şey, eski günler gibiydi çok nostaljik çok güzel oldu. Bizim oturduğumuz maraton üst köşeye hiç gelmese de bazı tribünlere hiç kesmeden 3 dakika falan sıktı. Bildiğin boku çıktı yani. Adamların boyları uzadı tribünde. Heralde harareti alır abi klişesinden yola çıktığını düşündüğüm çaycı enteresandı o sıcakta. Alanlar da vardı gerçi, demek arz talep meselesi. Aysti satsa ben de alıcam halbuki. Adana tribünlerinde maç izlemenin en çekici yanı da etraftaki insanların maça dair yorumları ve serzenişleri : ) Sakatlanan Rivas için, “ölürse yerine biri giriyor mu?” sorusu sinüs borularımı kitledi resmen nefes alamadım.

Neyse bu kadar pozitif havayı biraz dağıtalım da gerçeklere gelelim şimdi. Ooh işçi takımıyız, devrimci tribünüz, stat Che posterleriyle dolu, Livorno’yu da getirdik bizden muhalifi yok. O statta Livorno’nun anlamını bilip de Türkiye’ye getirilmesine ön ayak olan kesim bence yüzde olarak gayet düşük genel profile bakarsak. Tamam bu ülkede bunun böyle olmasını anlayabiliriz, ama o düşük yüzdeli kesimin de polisin sol slogan atan gençleri acımasızca dövüp gözaltına almasına “Köşe Dışarı” diye bağırması ne anlama geliyor? O kadar uzak mesafeden neyin yorumunu yapabildin de böyle bağırdın? 65 dakika Güler Zere pankartı orda açık kaldı, kimse bir şey yapmadı. Sonrasında ne olduysa bir hareketlenmeler, güvenlik görevlilerinin yoğunlaşması ve önümde kız arkadaşıyla oturan formalı adamın neler olup bittiğine dair herhangi bir fikri olmamasına karşın ayağa kalkıp “Kahrolsun PKK” diye ortalığı velveleye vermesi. Pankartı bile sonradan internette gördük biz açımızın elverişsizliğinden dolayı.  O köşede olan biteni sadece o köşedekiler biliyor yani, ama bütün stat kararını çoktan vermiş bile. Ne ala memleket. İçerikten bağımsız yaftalamanın fevkalede korku vericiliğini yaşadım ben orda. Orda birileri polis copuyla ölse kimse üzülmücek gibiydi, zaten polis tribün dışına çıkınca herkes alkışladı görevlerinin başarıyla tamamlamanın ödülünü verir gibi. Şimdi sol kardeşliği biraz yapay kalmıyor mu sizce de? Ordaki kişiler tek bir slogan attılar ilk filizlenmeye başladığı sıralarda olayların: Yaşasın Devrimci Dayanışma! Süs Che pankartları, playback Çav Bella ve geriye kalan seneye de St. Pauli gelsin geyikleri olana bitene hiç aldırış etmeden. Yaşananların Lazio ve Trabzon’un ortaklaşa hazırladığı bir provokasyon olabilir mi diye de düşünmeden edemiyor insan gayet ironikçe.