“2010’a giriyoruz, helelöle” çoşkusundan alabildiğine uzağım. Neden? Çünkü gerçekçi; ve gerçekçi olduğum kadar karamsar bir insanım. 2009’a da benzer çoşkuyla giren tam 56 denek üzerinde yaptığım incelemede içinde bulundukları yılın…
Yalnız ve güzel, alabildiğine çekici, seksi, ateşli ülkemde bir dinlenme yaygarası daha kopuyor bugünlerde. Bu kez dinlenen İstanbul Cumhuriyet Başsavcısı. Dedikodu, iddia filan da değil; Adalet Bakanlığı’nın başsavcısını dinleyen bir ülke olduğumuz resmen kanıtlanmış durumda. Türkiye için şaşılacak bir durum mu? Değil. O zaman bu yaygara neden değil mi? Yani, kendi adıma konuşuyorum, Adalet Bakanlığı’nın başsavcıyı dinlemediği kanıtlansaydı, hani demokratik bir ülkede normalde olması gereken şey olsaydı, ben asıl o zaman şaşırırdım. TİB Başkanı yasadışı bir şey yok mahkeme kararı ile dinledik demiş. Lakin o mahkeme kararlarının nasıl alındığı da daha önce kanıtlanmamış mıydı? Adalet Bakanlığı müfettişleri isim yeri boş olan dinleme izinleri alıyorlardı mahkemelerden. Yargıçlar da ne yapsın, tepelerinde hükümetin, o hükümetin müfettişlerinin baskısı ile el mecbur, basıyor mührü, imzayı izin belgelerine.