Fenerbahçe – Galatasaray

Ekşisözlükte mi, tribündergi’de mi yoksa salak saçma gazete haber yorumlarında mı okumuştum bilmiyorum. Gerçi tribündergi olsaydı yazan kişi Fenerbahçeli ilan edilirdi, orası değildir. Sanıyorum ekşisözlüktü. Tam o sırada yüksek ihtimalle bir yandan uyuyor, bir yandan çoraplarımı giyiyor, bir yandan da “bugün de sakalı kesmeyivereyim” diye asgari ücretli CEO giyim-kuşam tarzımdan tavizler veriyordum. Neyse, demişti ki yorumun sahibi “Bir Galatasaray’lı olarak Fenerbahçe’nin en ballı kurayı seçtiğini rahatlıkla söyleyebilirim.” Ya da bu minvalde bir şey. Tahmin ettiğiniz gibi Fortis Türkiye Kupası çeyrek final eşleşmesinden bahsetmekteyim. Türban, mürban diye iyice boğulmuşken, sonunda Fenerbahçe-Galatasaray. Yine, yeniden…

Galatasaray cephesinden başlayalım, zira o cephe biraz daha sessiz gibi. Ağızlardaki tek kelam; Fenerbahçe’nin neredeyse yüzyıl süren Türkiye Kupasızlığı. Ha tabii bir de artık bir klasik haline gelen “o gün, bu gün” söylemi var. Bilmeyenler için açmakta fayda var: Efendim, bazı iyimser Galatasaraylıların yeni adeti, Kadıköy’de oynanacak olan her Fenerbahçe-Galatasaray maçına “o maç, evet işte sonunda yeneceğimiz maç” gözlüğünden bakıyorlar. Görünen o ki iyimserliklerinden hala ve inatla bir şey kaybetmediler.

Lincoln ve Ayhan’ın maça yetiştirilmesi çabaları söz konusu. Medya’nın ara gazı değilse eğer Lincoln oynamayı çok istediğini beyan etmiş. Hakikaten biz de çok istiyoruz, unutmuştuk yüzünü. Cimbomlular için sanırım en kötü haber Song’un çok uzaklarda olacak olması. Bu yüzden defansın en önemli futbolcusu “Döndürme Servet, aman be Servet” olacak.

Bugün okuduğum bir habere göre Serkan Çalık ve Barış Özbek Fenerbahçe’yi yenen kadroda yer alarak “gerçek Galatasaraylı” olmak istediklerini söylemişler. Bu “gerçek” metaforunu Fenerbahçelilere ait sanıyordum ben ve “Fenerbahçe’yi yenen kadro”nun bu kadar önemli bir hadise olarak anılacağını hiç tahmin etmezdim. Demek ki bizim Papazın Çayırı’na bahar geldi ama Mecidiye’nin bir köyünde kış olanca kıyametiyle sürmekte.

Fenerbahçe’ye gelirsek eğer, bunu “en büyük biziz” ayarında megaloman bir cümle olarak değil de an itibariyle bir durum değerlendirmesi kabul edersek, Türkiye’nin en başarılı ve güçlü takımı Fenerbahçe. Ve bu sezon ligde zaman zaman ciddiyet sorunu yaşamalarına rağmen, istedikleri takdirde ne kadar muazzam ve başa çıkılması zor bir futbol oynadıklarını gerek Avrupa, gerekse de Türkiye sınırları içerisinde defalarca gösterdiler hınzırlar. Hem de kara, kışa ve kulak ısıran soğuğa bel bağlayanlara nazireleri de eksik etmeden.

Açık konuşmakta fayda var. Söz konusu maç Galatasaray maçı, söz konusu stad Şükrü Saraçoğlu, söz konusu hoca Zico gibi bu tür maçlardaki başarısını istatistik bilimine kitap yapmış bir hoca ve söz konusu “10 numara” Türkiye’nin gördüğü en “verimli” futbolcu olan Alex ise eğer, Zeki Rıza’nın evlatlarının bu maçı almak konusunda tek yapmaları gereken sahaya çıkmak olacaktır. Zira neticede muhtaç oldukları kudret sarı ile lacivert… Sonrası ise Kadıköy semalarında yankılanacak bir hoş seda…

Formatı da olduralım: 03 Şubat 2008 tarihinde, saat 19:00’da Şükrü Saracoğlu’nda, 22 kişi ile oynanacak olan ve en nihayetinde Fenerbahçe’nin kazanacağı maçtır 🙂 Gary Lineker’den aparma bir tanım oldu gerçi.

Dip not: Hani olur da, eğer Cimbom kazanırsa; yazar 03 Şubat gecesi, hadi bilemedin, 04 Şubat sabahı son paragrafı kıvırıp bir yerine tıkama hakkını saklı tutar.