Gözlerini yine araladı usulca. Gözlerini camdan ışık düşen omzuma dikti. “Burada ne yazıyor?” diye fısıldadı. Sesi yorgundu. “Bir dua…” dedim kısa kestirip. “Ne duası?” diye üsteledi.
“Karabiber duası…” dedim, “Uyu artık, yorgunsun…”
Gözleri kapandı, solukları yavaşladı. Yüzüne baktım. Uyuyakalmıştı. Huzurluydu…
Ben ağladım…
