Televizyon başında kısa notlar

Haftasonu mecburiyete dayalı bir evden dışarı çıkamama durumum olduğundan dolayı, ister istemez televizyon izlemek zorunda kaldım. Yoksa normalde, asla televizyon izlemeyen bir insanımdır. Açarım şarabımı, fonda illaki Barok dönemden bir senfoni, mumlarımı yakarım ve asırlık ahşap masamda kitap okurum. İşim olmaz televizyon gibi banal, avam hadiseleriyle normalde. Elitiz ya biz…

Neyse sevgili ve değerli okuyucularım, dediğim gibi çok da uzun sayılmayacak bir televizyon terapisinden iki yazı çıkacak kadar malzeme toplamış bulunuyorum. Birincisini şu anda okuyorsunuz, ikincisini yarınki köşemde bulacaksınız. Bayinizden ısrarla isteyiniz.

Kanalları değiştirirken, ülkenin en banal müzik kanalında ilginç bir klibe denk geldim. Açıkçası hoşuma da gitti. Şimdiye kadar defalarca A Milli Futbol takımı ve bir kez de Basketbol Milli Takımımız için örneğini gördüğümüz, bir popçunun şarkısını gaz içerikli bir marşa çevirme hadisesinin yeni bir örneğini bu sefer Olimpiyatlara giden sporcularımız için gördük. Yıldız Tilbe’nin şimdi adını hatırlamadığım (aslına bakarsanız bilmediğim ve aramaya da gerek görmediğim) bir şarkısı Olimpiyatlara giden sporcularımız için sözleri yeniden düzenlenmiş ve bol Ay Yıldızlı bol bayraklı bir kliple televizyonlara sunulmuştu.

Açık söyleyeyim, eleştirel gözle baktıktan sonra, milyon tane kulp takılabilir bu hadiseye. Yıldız Tilbe’nin kendisinden tutun da, bunun için para alıp almadığına, aldıysa bu paranın miktarına, hatta daha da genele yayıp bu şekilde bol milliyetçilik soslu bir işin sporla ne alakası olduğuna kadar getirebiliriz konuyu, bu sonuncusunu Ağa süper yapardı kanımca. Sanat penceresinden bakıp, şarkının sözüne ya da müziğine, belki her ikisine de eleştiriler getirebiliriz.

Doğrusunu söylemek gerekirse, hiçbirini yapmayacağım ben. Aslında eleştirel bir yazıdan çok, biraz daha övgüye kayacak bir yazı olacak bu. Yani şöyle biraz daha genel pencereden düşündüğümde, yıllardır sadece Futbol takımı için yapılan (evet, bir kez de zorlama bir şekilde basketbol takımımız için) yapılan bu tip çalışmaların bu kez Olimpiyat takımımız için yapılmış olması, ülkede futboldan başka bir sporun olduğunun hatırlanması, ben dahil hiçbirimizin birkaçı dışında adlarını bile bilmediğimiz bu sporcular (sporcular kelimesinin altını kalın kalemlerle çizmek ister bu deli gönül) için böyle bir çalışmanın yapılarak onların bu şekilde onore edilmeleri benim çok hoşuma gitti. Emeği geçenleri yüzümde bir tebessümle tebrik etmek istiyorum.

Hazır bu kadar başlamışken, nasıl olsa diğer yazı da kısa olacak diye düşünerek, onu da bunun sonuna eklemek istiyorum. Gene kanalları dolaşırken, RTÜK’ün çeşitli kanallarda gösterilen bir reklamına takıldı gözüm. Reklam demek doğru değil aslında, tanıtıcı görsel mi desem, bilgilendirici görsel mi desem, ne desem bilemedim. Her neyse işte, görüntülerde sokakta oyun oynayan çocuklar var. Konusu da RTÜK’ün kendi internet sitesine eklediği çocuklara artık eski moda diye tabir edebileceğimiz sokak oyunlarını anlatan kısa yazıların ve bunları destekleyecek görsellerin eklenmiş olması. RTÜK bunu çocuklara duyurmak için televizyonlara reklam vermiş (bir kez daha reklam kelimesi yerine daha güzel bir kelime seçilebileceğinin altını çizeyim). Yıllardır bin türlü saçma sapan işle ismi anılan RTÜK’ün böyle güzel bir işe imza atması sebebiyle gönlümüzdeki sempati hanelerine bir artı eklemeyi borç bilirim.

Düşününce gelebilecek ilk eleştiri, bu hizmetin sadece internet erişimi olan çocuklara olduğu olabilir. Ancak zaten internet erişimi hiç olmayan (hayatında internet görmemiş diyebileceğimiz) çocukların hal-i hazırda bu oyunları zaten sokaklarda oynayarak öğrendiğini göz önünde bulundurduğumuzda çok da büyük eksiklik olmadığını farkedebiliriz. Neticede zaten hedef kitle, hayatını internet başında geçiren çocuklar sanki. Ha, ne kadar başarılı olabilir tartışılır, ancak yine de bir yerlerden başlamak gerekli değil mi?