Gene mi lan?

Selamlar ola,

Klişe bir giriş yapalım: Kah gülüyoruz, kah ağlıyoruz, zaman zaman da celallenip birbirimizi kırıyoruz burada ama bir arpa boyu yol gidemiyoruz. Zira tembelliğimiz, sorumsuzluğumuz, unutkanlığımız hep baki kalıyor be dostlar. Ya da ben kendi tembelliğimden yola çıkarak tüme varıyorum, harcıyorum sizi de bir kalemde. Süslü ve klişe kelamın kıymet-i harbiyesi yok tabii ki bir noktadan sonra. Ancak neticede yine, yeni bir teknik sorunun üstesinden geliyor ve hedef bellediğimiz yolda yürümeye devam ediyoruz FasulyedenKom olarak. Hay yaşa…

Her zamanki gibi bu gidişimizi mazur gösterecek bol teknik terim barındıran, bol duygu sömürüsü amaçlayan bir açıklamamız var ama buna ne gerek var? Şöyle özetleyeyim, FasulyedenKom kar/zarar kaygısı olmayan, kerameti kendinden menkul bir oluşum olduğu gibi, içinde bulunduğu zahir evrenin bazı külfetleri, maliyetleri var. (Yok oğlum kimseden para istemeyeceğiz, devam edin okumaya…) Barındığımız bir sunucu, alan adlarını bu sunucuya yönlendiren DNS’imiz filan var. Tüm bu sıkıcı ve teknik detayların adresi de amatör web servisi demyra.org olmakta. Lakin gelin görün ki, tembel apartman yöneticisi dea kişisi demyra.org alan adının yıllık maliyeti olan 9

ı ödemeyi unutmuş, hay Allah! İki paket sigara parası lan Allahsız!

Tabi adam hepten sorumsuz olduğu için unutmakla kalmamış; günlerden bir gün hasbelkader hatırlayınca da “aman be yahu bi’ara hallederiz. Atla deve değil ya…” diyerekten hadisenin üzerini yalandan gündemlerle örtmüş. Utanmadan ve de arlanmadan…

Ama, sevgili dostlar, hiç savsaklamaya gelir mi bu işler? Gelmez tabii ki… Gel zaman, git zaman bu savsaklamalar içinden çıkılmaz bir hal alında bizim dea kişisinin götü tutuşmuş mu? Cayır cayır hem de…

Uzatmanın gereği yok -ki hala yanık kokusu geliyor burnuma- dea tembel olmaya tembelmiş ama, FasulyedenKom dediğimiz organizmanın kusma, aşka gelme, çayırda seyirtme tutkusu bir gün olsun dizginlenememiş. (Masal gibi oldu burası, geçelim…) Ve neticede bir kez daha “merhaba lan” diyoruz alayınıza, belki sıkıldığınız, belki de özlediğiniz yerden tekrar konuk oluyoruz yatak odanıza, yemek masaınıza…

İçimden garip bir ses “vira demir git” diyor! Ve bir kez daha insan, kalbi kan ağlarken sarılacak bir şey olarak bu yıllar süren hasretini, çabasını, belki de zorlamasını, FasulyedenKom dediği oyuncağını buluyor…