Moleskine fetişizmi

Oldum olası kırtasiye ürünlerine zaafım var. Çocukluğumun en güzel anlarından birisi okulun başlamasına birkaç gün kala dedemle birlikte gittiğimiz kırtasiyede defter, kalem, silgi gibi olmazsa olmazlardan başlayıp çeşit çeşit not defterleri, ilkokul çocuğundan ziyade bir büronun ihtiyaçlarını karşılayacak ıvır zıvırlar, muhakkak bir ece ajanda, sırf sınıf arkadaşlarıma gasp şakası yapabilmek için maket bıçağı gibi birçoğunun o an için lüzumsuz olduğunu bildiğim ürünleri almak için sonsuzmuş gibi gelen kredimi kullanmak. Dede şunu da alalım‘lı cümleler ile envai çeşit şey yüklenmek. İnanılmaz bir haz. Şimdilerde de küçük bir kırtasiyeden Office 1 Superstore gibi devasa mağazalara terfii eden, karşı koyulamaz bir keyif.

Uzun zamandır yanımda taşıyabileceğim bir not defteri alma niyetindeyim. Küçük ve sade olmalı, kapağı karton değil de mümkünse deri olmalı, kağıdı kaliteli olmalı gibi bir konfigürasyon hazırladım kendime. Herhangi bir kırtasiyeye ya da bir mağazaya uğrayacak kadar elzem bir ihtiyaç değil elbette. Evin her köşesi promosyon ajandalarla, olmadı müsvedde kağıtlarla, o da olmadı bembeyaz a4 kağıtlarla dolu zaten. İlaç reklamı sarmış küçük kağıtları, post-itleri saymıyorum bile. Ama doymuyorum kağıda, illa ki daha çok olacak.

Neyse, geçenlerde Beşiktaş Kabalcı’ya girdim. Not defterlerine bakarken tam da aradığım özelliklere, hatta daha fazlasına sahip bir ürün buldum. Siyah, yumuşak bir kapağı, bu kapağı gerektiğinde sıkı sıkıya kapatmak için lastik zımbırtısı, insanı bir an önce birşeyler karalamaya teşvik eden sarı sayfaları var. Hem de çeşit çeşit, boy boy…

Beğendiğim bir tanesini almak için niyetleniyorum. Neden sonra defterin markasına dikkat ediyorum: Moleskine. Üzerindeki ambalaj kağıdında “The legendary notebook of Hemingway, Picasso, Van Gogh” filan yazıyor. İşte bu aradığım sadelik, işte bu aradığım tarz diyorum kendi kendime. Van Gogh gibi adamım ya zaten, hey allahım…

En nihayetinde arkasındaki fiyat etiketine takılıyor gözüm. Bu küçük, tatlı not defterinin ederi 40 YTL. Küçük çaplı bir şok yaşadıktan sonra “lan bu moleskine de ne olaki?” diyor ve hemen olay mahallinden uzaklaşıyorum.

İnternetten araştırmaya başlıyorum ve inanılmaz derecede popüler, kendi kitlesini yaratan bir defter olduğunu öğreniyorum. İlk Moleskine Fransa’da üretilmiş misal, sene 1800’ler filan. Şimdi bir İtalyan markası ve dünyanın dört bir yanında garip bir defter fetişi yaratılmış durumda.

Türkçe kaynaklardan da fanatikleri olduğunu, hatta entellektüel camianın bu defterleri bir sınıf göstergesi olarak kullandıklarını farkediyorum. Tamam harika bir defter, tam da aradığım gibi, sade, gösterişsiz, kaliteli… Ama bir not defteri 40 YTL eder mi? İşte bu noktada bir marka, bir trend yaratmanın değeri ve bu trendin dilden dile efsane gibi yayılmasının ne kadar güçlü bir pazarlama aracı olduğunu düşünmeye başlıyor insan.

Neyse, kısa bir yazı olacaktı, haddinden fazla uzattım. Dilden dile pazarlamaya bir katkı da benden olsun, doğum günümde bana bu defterden almayan top olsun!