Acaba Ses Çıkmış mıdır lan?

İş yerine yeni geldim. Sabah mahmurluğu hâlâ üzerimde. uykuyu açmak için kahve içmeye ihtiyacım var. Sigaramı söndürüyorum ve kapıya doğru yöneliyorum. Kahvem kalmadığı aklıma geliyor. Biraz yolumu uzatacak, ama koridordaki makinadan kahve alıp masama gitmeye karar veriyorum. Binaya giriyorum.

Otomatın karşısında duruyorum. Cebimden bozuk paraları çıkarırken kulaklıklardan Beethoven’ın 9. viyolin sonatı giriyor fonda. Mest oluyorum. Parayı atıp tuşlara basıyorum. Kahve düşüyor.

İşte ne olduysa o anda oluyor, düşen kahveyi makinadan almak için eğildiğimde, istemsizce osuruyorum. Saniye bile geçmeden, ne yaptığımın farkına varıyorum. Kafamı çeviriyorum, çay makinalarının orada üç kişi bekliyor çay almak için. Duymuşlar mıdır acaba diye düşüyorum. Ama duymaları için, ses çıkmış olması lazım. Acaba sesli miydi? Belki de sessizce yapmışımdır diye düşünüp rahatlmaya çalışıyorum. Kahve çok ağır, kaldırmak çok zor geliyor. Dönüp bana bakan olmaması, içimdeki tedirginliği biraz hafifletiyor. Ama emin olamıyorum.

Koridor boyunca yürürken, yanımdan geçen herkes kafasını öne eğip gülmemek için kendini zor tutuyormuş gibi geliyor. Hemen yüzüme pişkin pişkin gülümseyen bir ifade yerleşiyor. Dizlerimin üzerine çöküp, herkesin ortasında “Siz sanki hiç mi osurmuyorsunuz lan!” diye bağırmak geliyor. Gözlerimden yaşlar süzülerek böyle bağırdığımı hayal ediyorum. Beni tanıyanlardan biri gelip elini omzuma koyuyor, “Tamam abi, dert etme, hepimiz osuruyoruz, insanlık hali…” falan diye beni teskin etmeye çalışıyor. Ben sinirden debelenip sesimi yükseltince, kolumdan tutup beni ayağa kaldırıyor. “Gel bir yüzünü yıkayalım, açılırsın…” diyerek beni oradan uzaklaştırıyor.

Derinlerden gelen bir kahkaha sesiyle kendime geliyorum. Sesin geldiği yer, benim az önce yanından geçtiğim masalardan biri. Daha da tedirgin oluyorum. Ne malum lan bana güldükleri, cuma sabahı neşesidir belki, diyerek adımlarımı hızlandırıyorum.

Köşeyi dönüp gözden kaybolmam topu topu iki saniyemi alıyor. Adımlarım her geçen saniye daha da hızlanıyor. Kaçıyorum.

Ama kafamda hâlâ aynı soru. “Acaba ses çıkmış mıdır lan?“…