Aziz Yıldırım fenomeni

Kabul edersiniz ya da etmezsiniz ama Fenerbahçe bu ülkenin en canlı, kanlı olgularından bir tanesi. Olgu diyorum çünkü Fenerbahçe asla sadece bir spor kulübü değil. Kimileri için bir hayat demekse ve bu kimileri hayatlarının en orta yerine koyuyorsa, kimileri için de nefret sebebi ve akıtılacak bir yığın irin..

Hayatını Fenerbahçe yapanların da, Fenerbahçe üzerine irin kusanların da şu anda hakkında en çok ahkam kestikleri konu Aziz Yıldırım’ın istifası.
2 sezon üstüste şampiyon olan Fenerbahçe’de bu başarının yegane sebebi olarak görüldü Aziz Yıldırım. Nefret edenler için de, ölümüne sevenler için de şu anda konuşulan konunun o olması için yeterli bir sebeb bu. Fenerbahçe’nin başarısız olduğu dönemlere denk gelen sempatik bir tavır üzerine kurulu başkanlık sürecinin ardından Fenerbahçe’nin ‘yerel’ başarıları ile birlikte antipati merkezi olan bir başkan Aziz Yıldırım. Kara parasını aklayan, hakemlerle, federasyonla maç kazanan, Türk futboluna tek başına yön veren ya da vermeye çalışan, alan, satan, usülsüz kazandığı milyonlarca dolarını gözü kapalı yıldızlara harcayabilen bir mafya. Ya da parasını, mesaisini çok sevdiği Fenerbahçe için harcayan, yaptığı tesislerle, hayata geçirmeye çalıştığı kurumsal Fenerbahçe ile, takımına getirdiği yıldızlarla, Fenerbahçe bütçesini fezaya eriştirmesi ile efsane bir başkan. Anlayacağınız ne olduğu, nasıl birisi olduğu tarafların üzerlerine geçirdikleri formanın rengine göre değişiyor ama bir şey hep sabit kalıyor. O da Aziz Yıldırım’ın güçlü olduğu gerçeği.

Ne taraftan bakarsanız bakın gündemdeki konu Aziz Yıldırım Fenerbahçe Cumhuriyeti içinde/önünde/üstünde/altında kurduğu imparatorluğu kimsenin beklemediği bir anda, kulübün 100. yıl arefesinde terketmesi.

Geride kendi kulüplerinin kongre salonlarından Aziz Yıldırım gibi bir başkan çıkarabilme hissiyatı ile yanıp kavrulanların sevinç çığlıkları ile Aziz Yıldırım’ın eseri Fenerium’um çıkardığı orijinal formaları üzerlerine geçirenlerin hüznü kalıyor.

Aziz Yıldırım, başkanlığı süresince en çok Galatasaray şampiyonluğu gören Fenerbahçe başkanı ünvanına sahip olma şanssızlığı ile; Fenerbahçe ekonomisini 51 kat büyüten, “Aziz Başkan bizi bırakma” diye binlerce kişinin meydanlara döküldüğü efsane başkan olma onurunu aynı tencerede karıştırıyor, pişiriyor, bizlere yediriyor..

Arkasından kimse o koltuğa oturmaya cesaret edemiyor, Galatasaraylısı, Beşiktaşlısı “sonunda gitti lan” türküleri söylüyor, Fenerbahçelisi “ya şimdi ne olacak” sorusu ile cebelleşiyor, ne oluyorsa oluyor, Türk spor medyası kendi yarattığı bir fenomenin gözden kaybolup, inşaat işleri gibi sıkıcı ve reytingi olmayan sektöre geri dönmesine üzülüyor.

Gökten 3 elma düşüyor, biri Galatasaraylılara nasip oluyor, birisini maaşlarının yarısını Fenerium’a bırakanlar kapıyor, diğerini de heralde Aziz Yıldırım afiyetle mideye indiriyor.