Çapa Tıp Fakültesi’nde bir gece…

Nüfusu 17 milyonlarda seyreden İstanbul’da sağlık alanında çok büyük sorunlar yaşanmakta olduğu hepimiz tarafından biliniyor zaten. Özellikle SSK anlaşmalı kurumların az olması, özel hastanelerin anlaşmalarını feshetmesi, bütün yükü Vakıf Guraba Hastanesi gibi devlet eksenli kurumlara yüklemesi insanları sel sefil ortada bırakmaktan başka bir işe yaramıyor. Bir süredir hastanelere sürekli ziyaretlerim sırasında gördüğüm görüntüler ve çaresizlik Pollyanna’yı bile üzecek şekilde cereyan ediyor. Hastanızı acile almak için bile sıra beklemek zorundasınız. Hele çocuk polikliniklerinin önü tam bir trajedi. Allah kimseyi götürtmesin diyoruz ya, hayatta duyduğum en doğru söz bu.

Hikayemiz kayınpederin anjiyo olması için sevk edildiği Çapa Tıp Fakültesi’nde her ne kadar SSK’lı olsak da doktora 500 TL para vermemizle başladı. Neyse kendisini yoğun bakıma aldılar ve bir refakatçi izni verdiler. Kötü şans üst üste geldiğinden refakatçi olan anne de safra kesesi probleminden acile kaldırıldı. Adı Tıp Fakültesi Hastanesi; kurumu biraz anlatayım: Bir sürü stajyer yarım saatte bir gelecek hocalarını bekler. Geldiği zaman da el pençe divan durarak her acil hastasının yanına gidip raporları sunarlar. Hocaları da durum değerlendirmesini yapıp, yapılması gerekenleri kendilerine belirtir ve dinlenmeye çekilir. Onun arkasında kalan stajyerler ise 1 senelik doktor olan adamın veya kadının kendilerine yapacakları devreciliği beklemeye başlarlar. Çay getir kahve getir…

Tabi bir sürü doktorun (stajyer de olsa) hastanızla ilgileniyor gözükmesi herkese bir huzur veriyor sanılsa da aslında tam bir suikast yeri olduğunu düşünüyorum. Acı içerisinde acile gelen hasta öncelikle hastanenin her yerini gezmek zorunda kalıyor. Sözde acili olan hastanede röntgeninden kan tahliline, ultrasonundan kayıt yerlerine kadar yapılması gereken her işlem için yüzlerce metre yol yürüyüp, bir sürü bölüm geçmek zorundasın. Tabi bu yolu durumu acil hastanla birlikte, onun iniltisini dinleyerek yapacaksın.

Acilde bulunan 10–15 doktor hocalarının sözünden çıkamıyorlar ve bir hemşire edasıyla söylenenleri icra ediyorlar. Ama bu acemilikleri “ben doktorum” havasını ve ukalalığını maalesef köreltmiyor. İşin özüne gelirsem annemiz 21.30’dan sabahın 6’sına kadar acılar içinde, hayatı hem bize hem kendisine zindan etti. Orada bulunan stajyer ve usta doktorlar annemizi rahatlatacak hiçbir şey yapmadılar. Ve o acıyla kendisini taburcu ettiler. Aynı günün akşamı evde annemiz yeniden acıların arttığını ve dayanamadığını söyledi. Bu sefer hiçbir güç beni Çapa’ya götüremezdi. Sabaha kadar sıra beklesem de Vakıf Guraba Hastanesi’ne gitmeyi kafama koydum. Neyse apar topar çıkıp gittik. Yaklaşık 15 dakika sıra bekledikten sonra sıra bize geldi. Hemen ağrı kesici iğne yapıldı ve ilgili bölüme sevkedildi. Sevkedildiğimiz bölümdeki doktorlar da genç olmalarına ve onlarca hastanın olmasına rağmen detaylı olarak bizimle ilgilendiler. Annemizi, sağlık durumunu ve ne yapılması gerektiğini tek tek söylediler. Öncelikle hastanın ağrısını keseceklerini ve ameliyata alınması gerektiğini belirttiler. Anne ertesi gün taburcu olduğunda ağrısı kesilmiş, ameliyat gününü bekliyordu ve sonunda da oldu ve şuanda iyi. Araştırma hastaneleri tabi ki önemli, ben bir çırpıda onların üzerine çizgi çekelim demiyorum. Benim sorum Çapa’da acile gelen bir hastanın acısı neden kesilmiyor da kobay gibi muamele görüyor. Vakıfta ya da gördüğüm diğer hastanelerde neden ilk olarak hastanın acısını azaltma yöntemi kullanılıyor. Bunun hangisi doğrudur? Prosedürü nedir?