Fasulyeden halı saha maçları-1: Adamın “gol” diyor…

Bu cümle kalıbını bilmeyen yaşıtımız yoktur sanırım. Gazozuna oynadığımız mahalle maçlarının beylik cümlelerindendir. Rakip takım oyuncusu pataküte hücumdan sonra bizim kaleye gelir, topu da ağlarımıza -ne ağı lan mahalle maçında?- gönderir. Bir sevinç yumağı oluşturup, “nasıl da koyduk” makamından bir türkü çığırırken tam da o sırada bir karışıklık hasıl olur ya da oldurulur, “ne golü lan, taşüstüydü” denir. Rakip takımın fuleli forveti “kabak” gibi gol olduğunu iddia ederken, biz savunmacılar da Fifa yönetmeliğini yemiş, bitirmiş bir eda ile golün geçersiz olduğunu söylemekteyizdir. Tartışmanın hiçbir yere varmayacağına dair güçlü bir kanı oluş(turul)urken tam da o sırada şerefsizlik derecesinde dürüst bir arkadaşımız çıkar, kısık ve ezik bir ses işitilir: “evet, goldü…” İşte havanın gerçekten de karardığı an, o andır.

Çocukluğumuzun derinliklerinde büstünü diktiğimiz bu “Adamın gol diyor” kavramını yaşatmak için yıllar sonra bir halı saha maçının orta yerinde buldum kendimi. Futbolla bu kadar içli dışlı olmama rağmen bu top denen merede hükmedemediğimden mütevellit sahada değil de tribünde olmayı daha çok sevmişimdir her zaman. Ama top tekmelemek de özleniyor be kardeşim. Nasıl özlenmez?

Bir Cumartesi sabahı (sabah dediğime bakma nerden baksan 5-6 maçı yapıyoruz da yeni uyanmışım napiim?) Beyazıt’ta bir halı sahada toplaşıyoruz çoğunluğu FasulyedenKom’la haşır neşir ve tamamı Fenerbahçeli bir güruhla birlikte. Klasik satışlar gözlerden kaçmıyor tabi. Enine geniş ama o kalıba çük kadar “sözünün eri mayası” çalmış olan mercutio, şimdiden Fasulyeden terminolojisinde yer etmiş “ben size tamam bakarız demedim mi?” bahanesini çalıyor kulaklara maça 5 kala aradığımızda. “Lan dünyanın hangi lisanında tamam bakarız demek, ben gelmiycem manasına geliyor?” diyoruz demesine de, kime diyoruz heyyyy?

Neyse efendim, zaten bu satışı tahmin etmek hiç de zor olmadığından dolayı tedarikli gelmişiz. Saha kenarında “Tosun” bekliyor, “soyun, oyundasın” diyoruz. Ama Tosun’un futbol oynamak kavramına ne kadar uzak olduğu soyun komutunu yanlış anlamasına müteakip meydana çıkıyor.

Maç bir şekilde başlıyor. Kıran kırana geçeceği hepten belli. Ama ATBS’nin yeşil bir saha, yuvarlak bir top görünce, hele bir de rakip olarak karşısında beni bulunca tam bir Futbol katili olacağını sezemiyorum önceden… Halısahayı bilenler için söylüyorum, duvar dibindeki çizgiden rakip kaleye doğru, ulaşabileceğim maksimum hıza erişmiş olmanın verdiği şaşkınlık ve bir o kadar da huzurla akarken, kafamda izleyenlere keyifli anlar yaşatmak adına nasıl bir hamle yapsam diye tartarken, bu futbol katili ATBS bana arkadan sallıyor mu tekmeyi? Resmen sallıyor yahu. Ben bu maksimum hızın da verdiği karmaşık duygular içinde kendimi yerde buluyorum. Yere düşen her oyuncu gibi çevremden biraz olsun “lan bişi olmadı, dimi?” ilgisi bekliyorum, ama nerde? Futbol katili ATBS başta olmak üzere herkes kahkahaya boğulmuş, sahanın içinde bana soykırım uygulanmasına seyirci kalıyorlar.

Hani çıksam yarın öbürgün “bu Sivaslılar biz Likyalılara soykırım uyguladı, bacağım mosmor gezdim iki gün” desem kesin Nobel alırım, o derece… Tabii maçın hakemi bellediğimiz igor maça geç kalınca kırmızı kart ile cezalandırılması gereken pozisyonların bir türlü önüne geçilemiyor.

Bu arada yazının girizgahına malzeme olan “Adamın gol diyor” ağacından bir meyve koparıp yiyorum. Rakip oyuncunun elle kestiği golüme, gol değil penaltı diyen zibidilere o kolun içerde olduğu gerçeğini tokat gibi vururken, kolun sahibi de aynen senaryoda yazılı olduğu gibi “evet, içerde dokundum, gol” diyor. Ee oldu mu sana “Olm baksana adamın gol diyor” mizanseni? Oldu…

Neyse efendim, ATBS denen kasap beni sahanın muhtelif yerlerinde tekmeledikten sonra gazabımdan korktuğundan olsa gerek, kaleye sığınmanın en doğrusu olacağına kanaat getiriyor, ben de rahat bir nefes alıyorum.

Maçın geneline gelince, her iki takımda da maça çağırdığımız yeni arkadaşlar var, nasıl oynarlar bilmiyoruz. Tam bir kapalı kutu yani. Ee rakip takımın kapalı kutuları, bizim takımın kapalı kutularını kutu kutu pense oynamaya gönderirken, kalemize hücum etmekten geri kalmıyorlar, neticede bizden 1 fazla sayıda golü yazdırıyorlar hanelerine. Açık kutulara hiç değinmeyeyim isterseniz.

Yeniliyoruz yenilmesine de bunu burada noktalayacak değiliz, rövanş teklif ediyoruz, kabul etmekte direniyorlar.

Dea: Basket oynayalım futbolda çıkmıyorsanız?
Dea iç ses: Lan adamların boy ortalaması 1.90, ne basketi, manyak mısın?
Rakip takım: Ooo basket mi? Her türlü koyarız.
Dea: Yok lan basket demedim ben, misket dedim misket… Hehe var mısınız lan misket oynamaya?
İlker: Bowling oynayalım mı?
İso: Hahaha, olm ne diyorsun? Harcarız…
İlker: Kaç puan yapıyorsun, söyle bakiiim?
İso: Ne puanı işim olmaz benim puanla, strike yaparım ben, “Strike İsmail” derler bana… Hiç duymadın mı?
-hahahaha, hala gülüyorum aklıma geldikçe-
Dea: Lan hadi dağılın… Uzadıkça uzadı yazı, kollarım ağrıdı…