Paramparça

Belki her şey daha kolay olacaktı uyusaydım. Yani normal insanlar gibi uyusaydım. Ömrümün en verimli olması gereken günlerini, sabah 7’de mesela, pencereden işe giden insanları izleyip son sigaramı içerek geçirdim. Herkes tuttu bir yerinden hayatı, tam da o saatlerde hatta; ben ise, ehh sigara da bitti, yatayım bari diyerek kapadım gözlerimi yeni doğan güneşe.

Bilir misiniz, haftalarca güneş yüzü görmediğim dönemlerim çokçadır. Güneş doğarken yatıp, battıktan sonra kalkmaktan bahsediyorum. Hayatı ıskalamak, günü ıskalamak, onu ıskalamak, bunu ıskalamak… Bıkmadan, usanmadan, saçmasapan bir motivasyonla her şeyi ıskalamak…

Hiçbir şeyi elinde tutamamak, tüm kalelerinin birbir yıkılması nasıl bir şeydir bilir misiniz? Ve daha da acısı, bu durumu hiçbir şey yapmadan, zaten yapacak mecalin olmadan, ellerin ceplerinde izlemek? Kafaya takacak onlarca “gerçek” derdin arasında tek derdin paketteki sigara sayısı… Sigara varsa hayat devam ediyor, yoksa, ı ıh, yatağa girip yatıyorsun.

“Geçsin gitsin bu üzerimdeki lanet” diye yırtın dur ama, başkaca hiçbir şey yapmayarak nasıl olacak sanıyorsun kardeşim? Kim çıkıp vuracak tokatı suratına? Kim ağzını burnunu dağıtacak, kim tuz basacak iltihaplı yaralarına?

Hayata yeniden başlamak, yeniden, en başından başlamak ne kadar da değerli bir seçenek… Kimse sahip değil ama buna. Oynadığın bilgisayar oyunun bir bölümünde, gizli bir nesne sanki… O labirentleri koştukça, her gördüğün sandığın arkasına baktıkça, karşına çıkan canavarları süpersonik tabancanla vurdukça, o gizli nesneye yaklaşma ihtimalini arttırıyorsun arttırmasına da; işte sol alt köşede kalp şeklinde bir şey var, o paramparça…