Sürrealizm’in ustasıyız…

Bugüne kadar realizmde aradığını bulamamış, dolayısıyla sakin bir liman olarak son çare sürrealizmi seçmiş olan bizler soluğu Sakıp Ağa’nın bahçesinde aldık. Ailesinden birini şipidik terlik ve pijama ikililisiyle bahçede dolaşırken görme korkusu da ürkütüyordu bizi, sonuçta adamın evi ne diyebilirsin ki. Öğrenciliği bitirdiğim halde hala kullandığım pasoyu göstererek 10 milyondan yırtıp 3 milyona sığınmamdı bekli de gerçek sürrealizm ve ben bunun için sergi açmıyordum. Enikonu birini Avcılar’dan, ötekini Başakşehir’den, diğerini Bakırköy’den ve şahsımı Beşiktaş’tan taa Emirgan’da toplayacak kudreti ben zaten ayakta alkışlarım, helal olsun verdiğim bozuk paralar.

Vestiyer ile ahizenin beleş olması sevindiriciydi ve işte gelmişti büyük an. Sergi başlıyordu. Sonda söleyeceğimizi başta söleyelim ki insanlar derin umutlarla okumasın yazıyı; karnımızı doyurmadı. Biz bekliyorduk ki efendim, bizi kapıda üç kulaklı deli maymunlar karşılasın, duvarların içinden bronz tenli akrobatlar çıksın, salonlara çikolata şelaleleri tahsis edilsin, yani kısacası pazar günü adabıyla bir Jumanji havası yakalansın ama nerde. Daha dakka bir, karşımıza Demirel çıktı, o da yetmedi Ecevit çıktı. Kendimize güvenimiz gelmişti, yaban eller psikolojisinden çıkıp bir anda kendimizi Kamer Genç ararken bulmuştuk. Serginin devamında işte eciş bücüş resimler, oynak kaypak illustrasyonlar falan vardı ama en komik yanı elinde ahizeyle oraya buraya koşturan broker misali insanların sergilediğini görüntüydü. Gören Picasso satıp, Dali alıyorlar sanır. Sürreal film dünyasından da örnekler sunulan bir oda vardı ama asıl film olan adamın kendi yazısında “Benim resimlerimden bir şey anlamadığını söyleyenler aslında anlayamayanlardır.” tarzındaki beyanatlarıydı. Bu kadar yüksekten bakmaçı, bu kadar elitist, bu kadar serkeşlik rehatsız etmeye başlamıştı İstanbul’un farklı semtlerinden gelen bizleri. Ver bana malı, ben de çizeyim ben de kulağımı keseyim. Bugüne bugün ben Abidin Dino’dan, Osman Hamdi Bey’den böyle bir terbiyesizlik görmedim, yoksa gerçekten ahlaksızlığı mı aldık ?

Adamı biraz fazla eleştirdik sanırım, hadi gönlünü alalım. Bir resmini gördük, resminden çok yanındaki yazı biti bitirdi : “Bir girdabın içinde hepimiz olduk bir.” Gerçi hemen lan Fener’e beste olur mu, yok olum müthiş pankart olur yorumları geldi ama olsun bizi derinden yakalamıştı Dali. Metrodaki sarı çizgiler misali güvenlik duvarları burada da vardı resimlerle aramıza set çeken ve onları geçince sürreal bir tren gelip size çarpıyordu, gerçekten sarsıcı bir deneyimdi. Bizden bazı şeyler görmek güzeldi gerçekten bu da bizi biz yapmaya itiyordu zaten, neden çünkü sürrealizmin kralıydık ki biz. Adam sergiyi açmış ve demiş ki, ey inananlar gerçek sürrealistler sizsiniz ki gelmiş sikindirik resimlerimden anlam çıkarıyorsunuz. Bunu müzeden çıkışta, bahçede girilmez tabelasının olduğu yerde “”ne var lan acaba”? mantığıyla girip bir göz atayım diyen insanın psikolojisinden anladım. Fazla mantıkdışılık ve gerçeküstücülük iyi gelmemişti bize, en iyisi yine ucuz bira patates valla.

Dali Dali diye nicesine sarıldım, Picasso’yu es geçeneyse çok darıldım.