Google aramaları ile ilgili çok ciddi takıntı sahibi, manyak bir insan oldum. Her gün analytics raporları başta olmak üzere farklı birkaç kaynaktan sitenin istatistiklerini kontrol ediyorum. Olağanın aksine şu kadar hit almışız, bu yazı şu kadar okunmuş, bak görüyor musun şu siteden bu kadar ziyaretçi gelmiş gibi verilerle çok ilgilendiğim söylenemez. Çünkü az çok idrak ettim ki, Türkiye’de hit almak aslında hiç te zor değil. Daya erotik içeriği, daya pornografik etiketleri, tıkır tıkır ziyaretçi gelsin. Bu. Gerçekten bu. Ehh biz de bu yolun yolcusu olma niyetinde olmadığımıza göre, “keşke yazılarımızı daha çok kişi okusa” arzusu ile, “obarey sitemize bir milyon abaza gelmiş” tedirginliği arasında yaralı bir güvercin modundayız.
Velhasıl-ı kelam hit verileri çok ilgimi çekmiyor, hatta zaman zaman en az ziyaretçi rekorunu kırıyoruz bugün diye salakça bir heyecan yaşıyorum. Ama dostlar google aramaları diye birşey var ki, dedim ya, manyaklık derecesinde saplantılı bir haldeyim. Her gün bakıyor, o aramayı kimin yaptığını tahayyül etmeye, nasıl bir ruh hali içinde olduğunu anlamaya çalışıyorum. Ve son olarak yaptığı arama neticesinde bizim siteye girince acaba ne düşündü, yüz ifadesi nasıldı gibi sorularla manyaklığımı tescilliyorum.
Bilindiği gibi .tr uzantılı alan adlarının satış ve kontrolü ODTÜ’nün elindeydi. Ama yeni yapılan düzenlemeyle bu yetki 1990 yılından beri ikincil düzey alan adı satışı yapan ODTÜ’den alınarak Bilgi Teknolojileri ve İletişim Kurumu’na verildi. Çok canti bir isme sahip olmasına rağmen çağı yakalamaktan oldukça uzak, bürokratik hantallığın zirve yaptığı bir kurum olduğuna adım gibi eminim ben. Peki bunu neye dayanarak söylüyorum?
Yerel seçimlerde desteklediğimiz İstanbul Büyükşehir Belediyesi Başkan Adayı Seyfi Solukal. Belediyeciliği kavşak yapmakla sınırlamayan, Youtube'u açtırma vizyonuna sahip, her eve metro projesinin beyni Solukal'a sevgi anatemalı kampanyasında başarılar diliyoruz. Kalpli fotoğrafına ise bittik. Sadece fotoğrafa bile oy verebiliriz!
T.C.D.D. resmi web sayfasına koyduğu bir formla Türkiye'nin ilk hızlı treninin ismi ne olsun diye sormuş. Düşündüm, düşündüm, ne olmalı, ne olmalı diye kendimi yedim durdum. Ama sonra yaratıcı bir isim bulmak için çok da uzaklara gitmemem gerektiğini farkettim. Ne de olsa Türkiye'nin ilk hızlı treni bu değil, 22 Temmuz 2004 tarihinde Pamukova'da raydan çıkan 1oo'den fazla yolcunun hayata veda ettiği bir hızlı trenimiz vardı. Biraz hatırlayalım, sonra da hızlı tren için bir isim buluruz birlikte.
Japon milleti nefes alan en sapık milletler kategorisinde lider, ne lideri; şampiyon, adeta bir rekortmen ve hatta sektör devi sayılabilir. Türlü türlü filmleri, seks oyuncakları, liseli kızların kullanılmış iç çamaşırlarını satması, böyle saçma bir pazarın oluşması vs. Bu çekik gözlü, "Çok çalışkanlar abi" yaftasını çekinmeden yapıştırdığımız millet, özellikle kültürel bir arada kalmışlık hissiyatı içinde olan yeni nesiliyle, detaylarına girmeye gerek olmayan bin türlü rezilliğin mimarıdırlar. Anlaşılan bunlardan birisi de sokakta, okulda, barda, kafede kadınların etek altı görüntülerini gizli gizli çekmekmiş ki, iPhone fenomeninin mucidi Apple firması, Japonya için ürettiği modellere, telefon sessiz moda alınsa bile car car öten bir deklanşör sesi eklemiş. Amaç gizli görüntüler alınmasının önüne geçmek. Apple 1, sapıklar 0.
Bundan seneler önce keşfettiğim birisidir Mahmut Abi. Zamanla unuttum, gitti tabii. Bugün televizyonda tamamen alakasız bir şarkı dinlerken "noldu acaba bu adama?" diye aklıma geldi. Sitesine girdim, olanca haşmeti ile sapasağlam ayaktaymış meğersem. Repertuar çok gelişmemiş aslında, ve hala arada vasatın altında birkaç çalışma var gibi. Hepsini dinlemedim, kafam bulanık ama, yıllar önce kopartan etkisine maruz kaldığım This world should sink'i sizinle paylaşayım istedim. Orhan Gencebay'ın Batsın bu dünya'sına Mahmut Abi yorumu. Elbette global bir dille, ingilizce...