Rahmet, sabır, metanet…

Birkaç gündür keyfimiz yok, haliyle duruldu buralar. Çok da umrumuzda değil ya, belki merak eden olur diye, zorunluluktan yazıyorum bunu da. Pazar akşamı Ozan demişti, “Sevincimiz de, hüznümüz de uçlarda.” Öyle hakikaten, ortamız, vasatımız yok. Ölür gibi seviniyor, yaşar gibi üzülüyoruz. Genlerimizde mi var, hayat mı bizi bu forma soktu bilinmez. Ama kimsenin varlığından haberdar olmadığı, üzerinde uzlaşmadığı, konuşmadığı ama herkesin sualsiz imzaladığı bir anlaşmamız var. Bu anlaşmanın gereği olarak herkes bir arada, yanyana, omuz omuzaydı yine ama; daha somut, daha gerçek bir acı, keder, gözyaşı zaman zaman. Hayat burada didiklemeye çalıştığımızdan daha gerçek, haliyle daha çok acıyor yaraların. Haliyle, burada kelimelere sığınıyorsun, onlardan medet umuyorsun da, gerçek hayatta hükümsüz kalıyor çabaların. Susuyorsun. İşte biz sustuk. Can kardeşimiz babasını kaybetti. Ayhan Amca’ya sonsuz huzur; kardeşimize ve ailesine sabır diliyoruz. Acın acımız kardeşim!