Sen ilktin. İlk sevda, ilk tutkuydun. İlk heyecan, ilk deneyimdin. En tat vereni, en sevileniydin o yüzden... Küçüktüm seninle tanıştığımda. Küçük bir çocuktum. Senin gibisini görmemiştim hiç. Tanımadan önce çok merak ederdim seni. Hep uzaktan bakardım, yaklaşmak isterdim de, cesaret edemezdim bir türlü. Hatta bir itirafta bulunayım, seni ilk tanıdığımda biraz garipsemiştim. Bu muydu yani diye düşünmüştüm. Ama seni tanıdıkça daha çok sevmiş, daha da bağlanmıştım. Üniversitede ilk yıllarımdı, günüm gecem hep seninle geçer olmuştu. Senin yanında değilken bile, hep seni düşünürdüm. Uyuyamazdım seni düşünmekten bazen. Bir dahaki kavuşmamızda ne olacak acaba diye hayaller kurmaktan gözüme uyku girmezdi. Derslere girerdim, seni düşünmekten dersleri dinleyemezdim. Defterlere seni karalardım hep. Arkadaşlarımla vakit geçirirken bile aklımda sen olurdun hep. O da eğer senden fırsat bulup arkadaşlarıma zaman ayırabilirsem. Hep seninle olmak isterdim. Senden ayrılmayı hiç sevmezdim. Seninleyken zaman su gibi akıp geçerdi çünkü.