Uzun zamandır bazı özlediğim sesleri duyamıyorum. Aslına bakılırsa duyduğum zaman bir daha duymamak için dua ettiğim sesler olsa da mevcudiyetinin anlamını yeni idrak ettim…
O ki yıllardır modern genç tarafından tekme tokat kovuldu; o ki entelektüel sohbetlerde hep horlandı, itildi; o ki kalbindeki acıyla modern dünyanın duvarına, gökdelen camlarına çarpıp ölen güvercin misali, çarpıp çarpıp parçalanan bir kesimin sesiydi; o ki varoşlara tanrının bir hikmetiydi: Arabesk..
ustad
Ülkemiz gençlerinin buhranlarına yıllardır ‘yurtdışına kapağı at da gerisini geç’ diyerekten kurtulma yolu öneriliyordu. Ve ilk kaçış noktası olarak ta Amerika gösteriliyordu. Orada ne yapacakları sorulduğunda ‘En azından pompacılık yaparsın’ gibisinden bir cevapla bütün sorunlar giderilmiş olunurdu.
Bu konuyu biraz düşününce Amerika ile pompacılık arasında ilginç bir bağlantı var.
Ne zaman birşeyler yazmaya otursam klavyenin başına
Küfrü basasım gelir Amerikan orospu çocuklarına...
Pardon kendimi tutamiyorum siire bayiliyorum..
Ne zaman birseyler yazmaya otursam klavyenim basina hep olumsuzluklarla dolu bir dünya takilir kalir aklima. Paranoyak oluyorum; yagmurun yagmasi; benim günümün kötü geçmesi ve küresellesme hakkinda öyle bir baglanti kuruyorum ki kendimden süphe eder olur, aynada dakikalarca bakakalirim yüzüme.
İnsan gençken çok şeyler hayal eder. Büyüyünce öğretmen, pilot, doktor vs olmak ister çocuk. Neden olduğunu bilmeden pervasızca her dala konmak ister insan gençken. Yıllardır ülkemizde okur-yazarın azlığından yakınılır; genç nüfusun çokluğuyla övünülürdü. Şimdi, ikisi de fos çıktı. Bir tek işsizlik yıllardır baki. Birçok genç şu an okur/yazar, fakat işsiz. Toplumun üzerinde durduğu, devamlı birbiriyle alakalı üç ayağı vardır: EĞİTİM, EKONOMİ ve SİYASET..