Ruh yok, ruh!

Amacımızın hayattan detaylar, kareler aksettirmek olduğu gibi salak bir düşünceye kapılıyorum ara ara. Ama çoğunlukla da “bir amacımız yok” başıboşluğunda huzur buluyorum. Birşeyler çiziyoruz elbette ama bilmiyorum ki buraya nakşedilmeyen detaylar kızıyor mudur bize. İçtiğim bira, yediğim tuzlu fıstık “Lan bu kadar mı değersizim ben gözünde” diye arkamdan küfrediyorsa?

Hani hep hayattan birşeyler çalma derdindeyiz ya, bu hırsızlık eylemlerinin arasına da keyif alma, keyif verme, sevme, sevilme, sevişme gibi tatlar serpiştirmek insanın tek amacı. Yoksa hayat dediğin egzoz dumanı, kredi kartı ekstresi, cep telefonuna gelen mağazamızda %10 indirim mesajıdır. Apartman aidatıdır, bilemedin cep telefonu faturasıdır.

Nefes alabileceğin günler de çok değil ki, yani çok görüyorlar insana. Kimler? Karanlık güçler, kapitalist çarklar, globalleşen yavşaklar. Orospu çocukları!

Nereye varacak bu yazı diye merakla okuduğunu biliyorum. Ama bir yere varmayacak.

Gerginim ben, uykusuzum. Neden diye sorma, bilmiyorum. Kusmak istiyorum, ama baya baya kusmak istiyorum. Kusunca ne olucak ki muhteviyatı? Bezelye yedim mi ben son günlerde? Yok, varsa yoksa kebab anasını satayım…

Haftasonu Ankara’dayım. Antalya ve İstanbul’dan sonra en sevdiğim şehir Ankara. Hani sanki hayatını yelkenliyle dünya turunda geçirmişler gibi “denizsiz şehirde yapamam abi ben” diyen kitleden de nefret ederim. Benim gibi bir sahil kasabasında yetişmiş kişileri ayrı tutuyorum tabii, bir nevi haklı olabilirler de, İstanbul’da deniz var da noluyor? Tek aktiviten arada sırada vapura binmek. Onsuz yapamamak da neyin nesi…

Geçen yine Ankara’ya gidiyorum. Avcılar’dan servise bindim Otogar’a gideceğim. Önde bir herif var. Ankara’ya gidiyormuş o da, yanındakiyle konuşuyor. “Abi Ankara’da şey eksik… Şeyy… Hani nasıl derler” diyor. Dur bakalım ne eksikmiş orda diyorum kendi kendime. “Abi Ankara’da ruh yok!” Haydi bakalım. Gören de beyzadem Venedik’te yaşıyor sanacak. Ruhuna bir, sana iki be adam…