Kapıları açmak

Kapıları açmak diye bir dizi vardı bir aralar. Hani, bomba prodüksiyon diye sunulup mantarlayanlardan. Aklımda çok şey kalmamış, Osman Sınav dizisiydi, şarkıcı bir kız vardı, Olgun Şimşek, Erkan Can oynuyordu. Zafer Algöz her zamanki tipi donuk takım elbiseli adam rolündeydi. Dizi iyi miydi, kötü mü onu hatırlamıyorum. Ama Türkiye yemek sonrası dizi sekansında yer bulamamış olması “kötü dizidir” diye kestirip atmamıza engel oluyor, iyi de olabilir yani.

Diziden değil de, dizinin isminden dolayı bu şekilde bir giriş yaptım. Nedense yazıya anlamsız girişler prim yapar mecmua aleminde. Tabii henüz Haşmet Babaoğlu tadı yakalayamadık ama, dur bakalım kısmet.

“Kapıları açmak” diye devam edelim. Bazı bünyeler için ölümdür bu hadise. Hani elinde kilolarca market torbası yada bavul, çanta olmasına da gerek yok. Bünyeden bağımsız kapı zülmü de olabilir yaşanan. Bizim apartmanın dış kapısı da dahil bu zülme. Her gün çektiğim eziyetin haddi hesabı yok. Yani yoktu. Son birkaç gündür takıyorum anahtarı belli belirsiz çeviriyorum, şak açılıyor hemen. Helal ulan diyorum, sonunda Japonlar buna da el attı ve her nasılsa bizim apartman yönetimi de bu gelişmeden haberdar oldu. Yani olmuş olmalıydı, ben böyle bir rahatlık, böyle bir huzur bulamadım yedi düvelin apartman kapılarında.

Dün gece eve girerken farkettim. Meğer benim Japon kapı kilidi yapma sanatı, teknolojinin ademoğluna son hediyesi sandığım hadise sandığım gibi değilmiş. Yok, hala çok kolay açılıyor kapı, hakkını yemeyelim. Ama açılmak için bir anahtara yada bir efora gerek duymuyor. Meğer hafif bir ittirmeyle açılıyormuş, çünkü kilit kırıkmış. Ben de günlerdir kırık kapıyı –güya- anahtarla açıp, “aa ne kolay açılıyor” diye seviniyormuşum. Aferin bana.