![fasulyedeni babam öldürdü](https://www.fasulyeden.com/wp-content/uploads/2024/05/ahmet-ozal-babami-kim-oldurdu-large-2.png")
Çocukken bir ara, büyüyünce ne olacağımı soranlara çöpçü olacağımı söylermişim. Hikayesi de var, ben hatırlamıyorum gerçi ama, bir gün bebe aklımla çöpçülerin çalıştığı şartlara üzülürken yakalamış bizimkiler beni. Yaş 4 falan, ama sosyal bilinç ta o zamanlardan yüksek işte. Yazık çöplerle uğraşıyorlar serzenişlerime “Ama onlar bu işi yaptıkları için fazladan para alıyorlar” diye cevap alınca bende ne sosyal bilinç kalmış, ne de ezilen sınıfa duyulan…
Bazı insanların hayatında ya da dur, insanların hayatlarına giriyoruz bir şekilde. Ve nasıl girdiysek, öyle hatırlanıyoruz. Hatırlamak istedikleri gibi hatırlıyorlar. Şizofrenik bir durum aslında. 33 yaşındaki Semih’in hâlâ Genç Semih olması gibi… “Ya şeyi gördüm geçen Karfur’da, hani şey ya, bu şeyde oynar, ayyy dilimin ucunda, çok iyi sanatçıdır, ya işte eski filmlerde oynar, hep kötü adam rolünde oynardı, beyaz saçlı…” Böyle tarif edilir, eğer…
Geçen yine Kürşat Başar programlarına benzer bir ortama düştüm. Bu yabancılaşmalar, kültürler arası değişimler güzel geliyor. Misal Fransa’da ya da Almanya’da falan olsa çok koyar ama burada her şey şekilcilikten ibaret olduğu için eğlenceli duruma geliyor. Fakat olmadık muhabbetler ve ekmek kapıları da yaratıyor insana (Manitasal durumlar değil malesef) Hanım kızımız diyor ki: “Bu işin sırrı güne iyi başlamak, güne nasıl başlarsan öyle gidiyor, bunu…
Eskiden sabahlardık ya, hatırlıyorum. Savaş Ay’dır, Siyaset Meydanı’dır, Ceviz Kabuğu, bilimum Okan Bayülgen Show’ları… Haftasonları da böyle konuklu programlar olurdu, ne bileyim konuk çağırılır, onunla ilgili mini bir cv-vtr (ne demekse) izletilir, sonra ropörtajlardan alıntı yapılarak sohbete koyulunur. Çanak sorular, klişe sorular da cabası. Bu programlarda hep “ben olsam şöyle cevap verirdim” diye düşünmüşümdür hep. “Bu alıştırmaların meyvelerini iş mülakatlarında topladım” demek isterdim ama malesef…
Fıkrayı biliyorsunuzdur da, özet geçiyorum yine de, cehennemi dolaşanlar, her milletin farklı kazanlarda toplandığını ve sadece Türklerin kazanının başında zebani bekçilerin beklemediğini görürler. Sebebini sorunca da, “Onların başına zebani dikmedik, çünkü birisi kaçmaya çalıştığında içeridekiler paçasından yakalayıp tekrar içeri çekiyorlar.” denilir. Tamam, bu modellerden her yerde vardır, sadece ülkemize özgü değiller. Ben de bunun farkındayım da, yine de bu model insanların varlığını anlayamıyorum arkadaş. Konuyu…
Ve evet, belki Dünya Kupası ile aynı anda giremedik mevzuya, biraz geciktik ama, Dünya Kupası heyecanı boyunca, maçları takip etmek için ekstra bir motivasyon sağladığına inandığım tahmin yarışmasında sona oldukça yaklaştık. En azından şahsım adına durum budur. Özellikle çok sıkıcı geçen grup maçları için, allahın kulu televizyon karşısında tutamazdı beni. Yemişim futbol sevgisini bir yerde… Velhasılı kelam, Cumartesi oynanacak olan Loserlar Finali ve Pazar oynanacak…
47 Ayın Sultanı Dünya Kupası’nda tonla maçı geride bıraktık. Çok sıkıcı geçen grup maçlarının ardından, özellikle çeyrek final maçları ile müthiş maçlar izledik. Dünya Kupası tadı fazlasıyla yakalandı diye düşünüyorum. Uruguay-Gana, Brezilya-Hollanda, Almanya-Arjantin, İspanya-Paraguay maçlarının hepsi de kendi içlerinde müthiş öyküler yarattılar. Dünya futbol antolojisine geçecek nitelikte dramatik ve heyecanlı maçlar oldu. Ehh, geride kala kala 4 maç kalmışken, Fasulyeden tayfası olarak sıkı sıkı sarılalımk…
Efendim, hayat çok zor. Çıkması halinde neler yapacağıma dair tüm planları yapmış olmama rağmen, 2 aydır lotodan beklediğim büyük ikramiyeyi alamadım. Bugün çekilen Süper Loto’da 6 bilen tek bişi 1.977.000 TL para aldı. Bana yine hasret, bana yine hüsran kaldı. Server sorunlarımız devam ediyor, Turkcell’le mevzu koptu kopacak, Markafoni’yi bombalamama çok az kaldı filan derken, dünya kupası coşkusunu da arkamda bıraktım ben şahsen bizzat kendim…