![fasulyedeni babam öldürdü](https://www.fasulyeden.com/wp-content/uploads/2024/05/ahmet-ozal-babami-kim-oldurdu-large-2.png")
Telefon kulübesi, Süpermen hikayelerinin en önemli figürlerinden birisidir. Clark Kent, müdahele etmesi gereken bir durum olduğunda, hemen ilk gördüğü telefon kulübesine girer, takım elbisesini çıkarır, altında gizlediği süper kahraman kostümüyle telefon kulübesinin içinden fırlar ve dünyayı kurtarır. Telefon kulübesi, Clark Kent’ten Süpermen’e giden yoldur. Telefon kulübesi, Clark Kent’in içindeki Süpermen’i ortaya çıkarır.
Şu ana kadar hayatta pek birşeyi başarmış sayılmam, hatta mütemadiyyen elime yüzüme bulaştırmam en bilinen malülümdur. Hayal dediğim şeyler de “yatım olsun, katım olsun, bok gibi param olsun” minvalinden uzakta garabet şeyler aslında ama yine de başaramayacağım da ortada. En acısı da senin arzuladığın işi yapan, senin arzuladığın hayatı yaşayan insanlara bir şekilde temas etmek; görmek, okumak, izlemek, takip etmek, merhaba demek. En sonunda diline…
Milletin eğlenmeye gittiği bir yerde kendini kahretmek. Ne eğlenebilmek, ne ağlayabilmek. Yüzünde ısrarla o salak maskeyle dolaşmak. Herkese mutlu olduğunu göstermeye çalışmak. Aslında mutlu olamamak. Zaten hiç mutlu olamamak. Hep kendini mutlu sanmak. Kendini mutluyum diyerek kandırmak. Ama kendini kandıramamak. Belki diğer insanları da kandıramamak. Bunun da farkında olamamak
Siz ne kadar hayatı anlamlandırmaya çalışsanız da dünyanın bir köşesinde anlamsızca şeyler size inat olmaya devam ediyordur. Bazen gerçek; göründüğü gibi olmamakla birlikte, gerçeğin göründüğünden daha gerçek olduğu zamanlar da vardır. Anlamsızdır, saçmadır. Ama bir şeyler oluyordur işte. Ufak bir odada bitti her şey. Belki anlamsızdı. Ya da anlamlıydı da kimse anlamlandıramıyordu. Kim bilir?…
Sadece O’nu görmeye gidecektim… Neden böyle oldu, bilemiyorum… Sabah evden çıkarken dolabımın arkasına sakladığım ben’lerden birini tercih etmek için araladım ki, bu onların hepsinin birden ortaya çıkmasına sebep oldu. O an afalladım ve bir süre sonra “Ortak Bölenlerin En Büyüğü”nü almaya karar verdim. Hak verirsiniz ki O’nu görmeye gidiyordum. Ama diğer bütün “ben”ler kendilerinin tercih edilmesi gerektiğini düşünerek isyan ettiler. Benim bu “ben”leri durdurabilmem mümkün…
Yağmurlu bir sonbahar akşamında başlamadı bu hikâye. Aslında hava durumunun da bir önemi yoktu. Zaten önemli olan; geçmişin en alakasız havalarında yaşanılanlar değil miydi? O halde nedendir ki benim için bu herhangi zamanın meteorolojik bilgileri? Zaten ne istesem boş, ben gri havayı sevip iktidarımı korumaya çalışsam da hava bütün muhalefetini kullanarak mavi gökyüzüyle otoriteme karşı çıkıyordu. Yüz kelimeyi geçen platonik aşklar için ağlıyordum günün en…
– Ne yapıyorsun? – Yaşıyorum, sanırım… – Bıkmadın mı? – Bıksam herhangi bir şey değişecek mi? – Aynı şeyleri farklı cümlelerle anlatmaktan bıkmadın mı sen? – Sen soru sormaktan bıkmadıkça ben de bıkmam sanırım… – Ama soru sormak insanı geliştirir, düşünmeye yöneltir. Felsefe böyle doğmuştur ve insanın özüne böyle inilir. – Aferin sana!… – Dar görüşlü müsün? – Ben indim anam derinlere, sıcak, karanlık ve…
Gayet mantıklı aslında ön sevişmeler. Eski Galata Köprüsünden çıkılan yollarda varılan yataklardan halen haber alınamıyor nasıl olsa. Aslında bir mutluluktur ayrılık. “yalnızca” yaşamayı bilenlere sunulabilecek yegane lütuf belkide. Aynı cümlede sevişmek için saatlerce dil döker insanlar ve sonu bulunur mutlaka yaşanmışlıkların failinin.